Fatkeqësisht, kohët ecin me atë rrjedhë jo aq të bukur dhe të qetë, jo në formën e evolucionit dhe kjo nuk i bën asgjë të mirë natyrës njerëzore.
Pra, kjo mund të jetë fatale për marrëdhëniet tona, idealet tona, vlerat tona, dhe natyrisht, ajo i anulon ato elemente që konsideroheshin aq sa zhdukeshin.
Pra, me kalimin e kohës, problemi ynë kryesor duket se është te fjalët. Jo sigurisht në kuptimin teknofobik, por në kuptimin thelbësor të kuptimeve të fshehura të fjalëve.
Pra, cilat janë ato fjalë që ju ndaluat së thëni papritmas?
Faleminderit
A ka një shprehje që mirësjellja është një shenjë e kulturës, dhe e dini çfarë? Është! Ne punojmë kaq mekanikisht tani, bëjmë aq shumë lëvizje robotike sa harrojmë të themi një fjalë kaq të thjeshtë, duke e marrë atë si të mirëqenë. “Faleminderit”.
Edhe nuk e kam fjalën as për metaforat dhe mbi të gjitha sigurisht “faleminderit”, e kam fjalën për ato “faleminderit” të përditshmërisë suaj.
Njeriut qe te ben kafen ne mengjes, asaj vajzes ne zyre qe te ndihmoi kur te duhej, shiteses qe te gjeti numrin qe doje, burrit qe u ngrit që ti të uleshe në urban, sepse nuk ndiheshe mirë.
Asgjë nuk është e vetëkuptueshme dhe të falënderosh tjetrin para së gjithash kënaq shpirtin tënd dhe në fund e bën rrethin e mirësisë të funksionojë më mirë, më bukur, më ëmbël.
Më vjen keq
Këtu po flasim për rastin e kundërt. Kjo fjalë është thënë kaq herë, pa kuptim, me më pak herë të tjera, me më shumë të tjera. Çështja është se për shkak të këtij akumulimi të “faljes” brenda nesh, koncepti kaloi në ngopje dhe realisht dhe aspak stereotipisht, humbi kuptimin.
Thoni gjërat tuaja thelbësore “më fal” vetëm kur i keni parasysh ato. Edhe kur ndjeni nevojën për të thënë diçka, mos hezitoni ta thoni atë, duke kërkuar justifikime dhe lehtësim për pozicionin tuaj. Nëse mendoni se duhet t’i kërkoni falje dikujt që keni lënduar, bëjeni!
Unë të dua
Në lidhjet tuaja të dashurisë hezitoni ta thoni fillimisht, për të mos u ekspozuar, për të mos u dukur emocionalisht i pambrojtur dhe kështu thjesht e “mbytni” brenda jush.
Nga ana tjetër, në familje dhe miqësi, merret si e mirëqenë: “Por padyshim që e dua mamin, a duhet t’i them asaj?”. Po, është e nevojshme sepse asgjë në emocione nuk duhet të konsiderohet e sigurt apo edhe të jetë, çfarë të keqe ka ta thuash me zë të lartë?
A gjeni dot një fjalë më të bukur që njeriu mund ta dëgjojë nga “Të dua”?