Një studim i ri sugjeron që një shpërthim i madh diellor mund të çuar anijen në një përplasje katastrofike.
Në artikullin e fundit të botuar në revistën moti, Mila Zinkova, një studiuese e motit dhe një programuese kompjuterësh në pension, tha se ka prova të një aktiviteti të fortë diellor natën që anija legjendare ishte fundosur.
Ajo tha se një stuhi e madhe diellore mund të ketë bërë që busulla magnetike të drejtohet paksa nga veriu magnetik, duke e udhëhequr anijen në rrugën e saj katastrofike.
Studiuesja tha: “Titaniku goditi një ajsberg në orën 2340 me anije në 14 Prill 1912 (0310 UTC, 15 Prill) në erëra të lehta dhe një gjendje relativisht të qetë deti.”
“Oficeri i katërt i Titanikut Joseph Boxhall përpunoi pozicionin SOS të anijes. Pozicioni i Boxhall ishte rreth 13 milje detare (24 km) larg pozicionit të tyre real. Anija e shpëtimit Carpathia mori këtë pozicion të gabuar, por disi për mrekulli u drejtua drejt e në varkat e shpëtimit të Titanikut.”
Zinkova tha se si gabimi ashtu edhe korrigjimi mund të jenë shkaktuar nga efekti i motit hapësinor.
Konsiderohet këtu që një ngjarje e rëndësishme e motit hapësinor, në këtë rast një stuhi gjeomagnetike, ishte e pranishme gjatë periudhës rreth katastrofës së Titanikut, me disa ndikime në lundrimin dhe komunikimin, shtoi ajo.
Studiuesi tha, “Një gabim i papërfillshëm i busullës, i cili mund të ketë ardhur si rezultat i stuhisë, mund ta kishte vendosur Titanikun në rrugën e përplasjes. Stuhia gjeomagnetike mund të ketë qenë pjesërisht përgjegjëse për llogaritjen e pasaktë të pozicionit SOS të Titanikut në të dy mënyrat direkte dhe indirekte duke ndikuar në busull dhe duke shtuar nivelin e stresit të lundruesve që kryen llogaritjet.”